Vijf en een halve week
Door: Karlijn
Blijf op de hoogte en volg Karlijn
31 Augustus 2011 | Nederland, Breda
Het is niet dat ik nog vijf en een halve week te gaan heb, of vijf en een halve week voordat er een nieuw avontuur begint, maar ik ben nu alweer vijf en een halve week terug in Nederland. Hoe lang het ook geleden is, ik kan het Amerikaanse toch niet echt van me afschudden.
Na een hele week vol afscheid van mijn vrienden, familie's en Rotary, was het toch echt tijd om naar huis te vliegen. Voor mijn gevoel leekt het alsof het maar een week geleden was dat ik mijn avontuur begon, ook al heeft die om precies te zijn 11 maanden en 3 weken geduurd. Na een geweldig ontvangst op Schiphol op 23 juli, en een welkomstfeestje thuis, voelde het toch ook weer goed om thuis te zijn. Oud en vertrouwd was het toen we van Schiphol naar Avenhorn reden. Ik had verwacht dat er drastische veranderingen hadden plaatsgevonden en alles er anders uit zou zien, maar het tegendeel werd bewezen, de weg van Amsterdam naar Avenhorn is nog precies hetzelfde als een jaar geleden; veel groen, weiland en natuurlijk de regen. Toen we door Avenhorn reden, voelde het alsof ik misschien maar een dag was weggeweest. Ook thuisgekomen, zag ik de kleine veranderingen die het huis had ondergaan, maar voor de rest stond de bank nog op zijn plaats, de oude tv die nog niet vervangen was door een flatscreen en mijn kamer was na nog meer dozen nog niets veranderd. Het ene moment ben je een jaar weggeweest en hetzelfde moment voelt het maar alsof een week. Heel dubbel allemaal.
De eerste weken heb ik Amerika ontzettend gemist, maar ik moet zeggen dat het eindelijk een plekje heeft gekregen. Het was wennen om niet meer de Amerikaanse cultuur om me heen te hebben, maar de Nederlandse, inclusief elke dag groenten, aardappels en vlees te eten, de fiets te pakken in plaats van de auto, warme kleding te dragen in plaats van zomerkleding, uit te gaan in plaats van naar de film of het winkelcentrum en ondertiteling te lezen. Niet meer de Amerikaanse mensen met hun openheid en verhalen over alles en nog wat, maar weer de Nederlanders waar ik zo aan gewend ben. De cultuur wil nog wel eens naar boven komen borrelen, wanneer ik iemand zie met super leuke laarzen en waar ik dan van wat wil zeggen. Of als ik een grotere fooi wil neerleggen dan twee euro, of dat ik aan m'n ouders om een lift vraag, terwijl ik makkelijk met de fiets kan. Of dat ik zomaar in het Engels begin te praten en ik het zelf niet eens door heb. Ik voel me zelfs claustrofobisch als ik hier de supermarkt binnenstap, het is zo klein en verschrikkelijk druk. Ik ben ook weer begonnen met het vergelijken. Alle Nederlandse gewoontes tegen de Amerikaanse. Het is grappig nu om de verschillen weer op te merken, omdat ik aan het eind van het jaar niet meer doorhad wat voor rare gewoontes Amerikanen hadden, en geen idee had wat Nederlanders zouden doen.
Amerika, en vooral Arizona, zal altijd een speciale plaats hebben. Ik heb genoeg meegemaakt, gezien, gevoeld en geproefd, en dat kan ik niet zomaar vergeten. Het heeft overal meegeholpen, niet alleen dat ik de taal nu vloeiend spreek, maar ook dat ik nu op mijn eigen benen kan staan en anders met dingen omga.
Ik wil jullie graag bedanken voor alle steun en toeverlaat dit jaar.
Tot een volgend avontuur!
Lots of love,
Karlijn
Na een hele week vol afscheid van mijn vrienden, familie's en Rotary, was het toch echt tijd om naar huis te vliegen. Voor mijn gevoel leekt het alsof het maar een week geleden was dat ik mijn avontuur begon, ook al heeft die om precies te zijn 11 maanden en 3 weken geduurd. Na een geweldig ontvangst op Schiphol op 23 juli, en een welkomstfeestje thuis, voelde het toch ook weer goed om thuis te zijn. Oud en vertrouwd was het toen we van Schiphol naar Avenhorn reden. Ik had verwacht dat er drastische veranderingen hadden plaatsgevonden en alles er anders uit zou zien, maar het tegendeel werd bewezen, de weg van Amsterdam naar Avenhorn is nog precies hetzelfde als een jaar geleden; veel groen, weiland en natuurlijk de regen. Toen we door Avenhorn reden, voelde het alsof ik misschien maar een dag was weggeweest. Ook thuisgekomen, zag ik de kleine veranderingen die het huis had ondergaan, maar voor de rest stond de bank nog op zijn plaats, de oude tv die nog niet vervangen was door een flatscreen en mijn kamer was na nog meer dozen nog niets veranderd. Het ene moment ben je een jaar weggeweest en hetzelfde moment voelt het maar alsof een week. Heel dubbel allemaal.
De eerste weken heb ik Amerika ontzettend gemist, maar ik moet zeggen dat het eindelijk een plekje heeft gekregen. Het was wennen om niet meer de Amerikaanse cultuur om me heen te hebben, maar de Nederlandse, inclusief elke dag groenten, aardappels en vlees te eten, de fiets te pakken in plaats van de auto, warme kleding te dragen in plaats van zomerkleding, uit te gaan in plaats van naar de film of het winkelcentrum en ondertiteling te lezen. Niet meer de Amerikaanse mensen met hun openheid en verhalen over alles en nog wat, maar weer de Nederlanders waar ik zo aan gewend ben. De cultuur wil nog wel eens naar boven komen borrelen, wanneer ik iemand zie met super leuke laarzen en waar ik dan van wat wil zeggen. Of als ik een grotere fooi wil neerleggen dan twee euro, of dat ik aan m'n ouders om een lift vraag, terwijl ik makkelijk met de fiets kan. Of dat ik zomaar in het Engels begin te praten en ik het zelf niet eens door heb. Ik voel me zelfs claustrofobisch als ik hier de supermarkt binnenstap, het is zo klein en verschrikkelijk druk. Ik ben ook weer begonnen met het vergelijken. Alle Nederlandse gewoontes tegen de Amerikaanse. Het is grappig nu om de verschillen weer op te merken, omdat ik aan het eind van het jaar niet meer doorhad wat voor rare gewoontes Amerikanen hadden, en geen idee had wat Nederlanders zouden doen.
Amerika, en vooral Arizona, zal altijd een speciale plaats hebben. Ik heb genoeg meegemaakt, gezien, gevoeld en geproefd, en dat kan ik niet zomaar vergeten. Het heeft overal meegeholpen, niet alleen dat ik de taal nu vloeiend spreek, maar ook dat ik nu op mijn eigen benen kan staan en anders met dingen omga.
Ik wil jullie graag bedanken voor alle steun en toeverlaat dit jaar.
Tot een volgend avontuur!
Lots of love,
Karlijn
-
01 September 2011 - 16:23
Anja En Fam.:
Lieve Karlijn!
Dank voor al je verhalen!
En ik snap je jetlag- (niet alleen w.b het tijdsverschil..). Nederland is inderdaad best krap, druk en zo..
De cultuur in Noord-Brabant zal trouwens al weer anders zijn dan in Noord-Holland!
Veel plezier in Breda en succes met kamer-zoeken! (Of inmiddels al gelukt??)
Groeten, Anja en fam. Zwolle -
01 September 2011 - 17:47
Peter Bisschop:
Lieve Karlijn,
Genoten heb ikk van al jouw reisverslagen. Ik heb jou dat af en toe laten weten. Als ik cijfers zou moeten geven voor al die geweldige stories, dan geef ik aan dit verhaal 'vijf en een halve week'een tien. Zo eerlijk en openhartig, zo nuchter ook, zo goed oog hebben voor de werkelijkheid: ik bewonder je. Ik denk dat jij het ver zult schoppen in jouw leven. Ik vind jou een heerlijke achternicht. Hartelijke groeten en alle succes bij datgene wat je in de nabije toekomst gaat ondernemen.
Peter. -
02 September 2011 - 18:30
Peter Uit Nijmegen:
Dat niet kunnen afschudden kan ik me goed voorstellen. Wij hadden er met slechts drie weken rond zwerven daar ook al last van. Ik loop nu nog vaak bij het minste of geringste te fluisteren "excuse me" :-). herkenbaar ? -
04 September 2011 - 16:19
Piet:
he lijn, goeie afsluiting van een bijzonder jaar! -
06 September 2011 - 15:08
REM:
HALLO KARLIJN IK ZIT OP DIT MOMENT ALS HOSPITALERO IN SPANJE EN HOOP JE NA DE 17E GAUW TE SPREKEN ZOALS AFGESPROKEN.
GROETEN REM
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
