Teveel om op te noemen

Het is alweer eind mei. Er is zoveel gebeurd de laatste twee maanden. Om eerlijk te zijn, ben ik niet helemaal zeker meer wat ik in de maand april heb gedaan. Ik weet dat ik naar Phil Douglis ben geweest, Greg Mortensen, Phoenix Suns, Renaissance Festival, heb ik Dutch en Swedish food gemaakt voor wat families, heb ik een snelcursus Spaans gehad, naar PROM geweest, school natuurlijk, mijn ouders zijn hier geweest, naar RYLA geweest en toen was het alweer mei, waarin ook weer van alles is gebeurd. Een roadtrip met de ouders, feestje, school, Peach Festival, laatste schooldag op een Amerikaanse Highschool, New Orleans, Graduation en San Francisco.

Prom is toch wel een van de hoogtepunten van april. In januari beginnen alle voorbereidingen al, de meiden beginnen al te denken over de jurken en alle accesoires en natuurlijk hopen ze allemaal dat ze gevraagd worden door die ene jongen. Ik was er nogal nuchter over, ik had al afgesproken om met een vriendin heen te gaan. Het is allemaal best overdreven, maar voor de Amerikaanse jongeren is het toch wel het hoogtepunt van het jaar. Sommige meiden hadden meer dan 1 prom dresses gekocht, omdat ze ze allemaal leuk vonden of omdat ze niet zeker wisten of iemand anders die jurk al droeg. Op 16 april was het zover, Promnight! Mijn haar werd gedaan, ondertussen make up, mezelf in m'n jurk gehezen, een paar foto's gemaakt en naar Olive Garden gegaan voor dinner. We waren met z'n zessen en na het eten zijn we naar Scottsdale gereden voor een toplocatie. Misschien was het omdat ik er niets van verwacht had, maar de twee uur dat ik er was, waren echt super! Helaas was mijn vriendin een paar uur tevoren van de trap gevallen, en had ze last van haar hoofd, dus we zijn wat vroeger naar huis gegaan.

20 april. De dag waarop ik zo lang heb gewacht, want mijn ouders stonden eindelijk in Phoenix! Het was heerlijk om ze weer te zien en te knuffelen. Ook het gevoel dat ik ze eindelijk mijn leven hier kon laten zien was geweldig. Het hele jaar voelt als een droom, maar als je iemand heb om het te laten zien, voelt het eindelijk echt. De eerste twee dagen hebben we door de Valley gereden, in het weekend zijn we naar het zuiden, naar Tucson gereden. Ze zouden voor 3 weken blijven, maar helaas kon ik geen 3 weken school missen en dus moest ik maandag weer naar school. Gelukkig voor maar 3 dagen, omdat donderdag RYLA begon. RYLA is een kamp waar je je leidercapaciteiten ontdekt en allerlei workshops krijgt. Zo hadden we verschillende praatjes van mensen die fantastische dingen hadden bereikt in hun leven, volleybal gespeelt, een toren beklommen, spelletjes gebaseerd op vertrouwen gespeeld en uiteindelijk met je landenteam een toneelstukje gedaan. We waren allemaal opgedeeld in landenteams, want de in en outbounds waren bij RYLA. Ik heb ook de jongen ontmoet die naar Nederland komt in augustus.

2 mei had ik eindelijk mijn ouders een weekje voor mezelf. Mijn vader had een hele route door Noord-Arizona en Zuid-Utah uitgestippeld en dus zijn we vroeg op weg gegaan. Zo zijn we naar Petrified Forest geweest, Painted Desert, Navajo Indian Reservation, Ganado, Chinle, Kayenta, Monument Valley, Mexican Hat, Goosenecks State Park, Moki Dugway, Valley of the Gods, View Hotel, Natural Bridges National Monument, Hanksville, Capitol Reef National Park, Dixie National Forest, Boulder, Escalante, Bryce Canyon National Park, Zion National Park, Hurricane, Pipe Springs National Park, Kaibab Paiute Indian Reservation, Fredonia, Vermillion Cliffs, Navajo Bridge National Monument, Page, Glen Canyon Dam, Canyon de Chelly National Monument, Hubbel Trading Post National Historic Site en Holbrook om uiteindelijk weer in Gilbert te belanden. Zoveel mogelijk in 1 week. Nadat we op zondag 8 mei weer terug waren in Gilbert, hadden Karen en Vince een feestje voor mijn ouders georganiseerd, zodat ze iedereen konden ontmoeten die deel van mijn leven zijn hier. Dinsdagavond was het tijd om gedag te zeggen. Gelukkig duurt het nog maar 2 en halve maand voordat ik ze weer zie, in plaats van 8 maanden.

Ik had anderhalve week de tijd om me voor te bereiden voor mijn volgende trip, New Orleans! En dus ook anderhalve week de tijd om afscheid te nemen van al mijn leraren, de leerlingen en mijn schoolvrienden. Dinsdag 17 mei was mijn allerlaatste echte schooldag op een Amerikaanse High School. Toch wel raar, het voelt als vorige week dat ik mijn allereerste dag op Highland had.
Dinsdag na school ben ik naar het vliegveld gegaan, want ik zou met de andere 7 exchange studenten naar Albuquerque vliegen, voordat we aan de 26-uur-durende bustrip naar New Orleans zouden beginnen. In New Orleans was de International Rotary Convention en alle SCRYE (South Central Rotary Youth Exchange) Students van dit jaar waren de eerste exchange studenten die een International Convention mochten bijwonen. In totaal waren er 210 exchange studenten uit 15 verschillende staten, waaronder Alabama, Arizona, Arkansas, Iowa, Kansas, Louisiana, Minnesota, Mississippi, Texas, Tennessee, South Dakota, Oklahoma, New Mexico, Nebraska en Missouri. Donderdag middag waren we eindelijk in New Orleans, na 26 uur lang in een stinkende bus te hebben gezeten. Helaas was geen echte vakantie, want vrijdag moesten we aan het werk. We waren opgedeeld in 5 verschillende groepen. Ik zat in groep Rood, wat betekende dat we een speciale groep waren. We hoefden geen vrijwilligerswerk te doen, maar in plaats daarvan mochten we de preconvention bijwonen, voor de Youth Exchange Officers op vrijdagmorgen. Ze kwamen, net zoals Exchangees, van over de hele wereld. Nederland was ook present, en heb een tijdje staan praten met Hans Meerburg, die ik wel eens in Nederland heb gezien, met een van de meetings. 's Middags zijn we naar de French Quarter geweest, waar we beignets in Cafe du Monde hebben gegeten, straat muzikanten hebben gezien en hebben genoten van de Cajun cultuur. Later moesten we weer terug naar het Convention Center, aangezien we moesten oefenen voor de openingceremonie op zondag. Wij zouden namelijk een paar liedjes zingen en een deel van ons deden mee met de vlagceremonie. De zingdirector was gemeen en hij schreeuwde. 's Avonds hadden we een Pizza Party en mochten we hangen bij het zwembad.
Zaterdagmorgen hadden we weer practice voor het zingen en ook voor de vlaggenceremonie. Ik mocht ook een vlag dragen, de Nederlandse! Na de lunch moesten we gaan socializen in het House of Friendship, waar ze allemaal stands hadden met allerlei Rotary Projecten. 's Avonds hadden we een talentenshow in het hotel, er was ondertussen een koor uit Zuid-Afrika gekomen, dat ook zou zingen op de Convention en zij gaven ons een geweldig optreden. Dit koor heeft met Shakira gezongen op het Wereldkampioenschap Voetbal vorig jaar.
Zondagochtend hebben we de laatste puntjes op de i gezet, met het zingen en de vlagceremonie. 's Middags was het zover. Ongeveer 20 000 mensen in de zaal, die ons aanstaarden toen we met onze vlaggen zwaaiden en later toen we aan het zingen waren. Al het oefenen en de schreeuwende director, het was het waard, het was geweldig! Na de openings ceremonie was het net alsof we beroemde sterren waren, iedereen wilde met ons op de foto en met ons praten. 's Avonds hadden we een feestje in het hotel met een DJ en mochten we langer opblijven.
Maandag was helaas onze laatste dag, en gingen we 's ochtends naar de Swamp, om alligators te zien. Daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen van iedereen voordat we aan onze lange tocht terug begonnen.

Ik was net op tijd terug voor Graduation, wat op donderdag was. 's Ochtends vroeg lieten ze ons zien wat we moesten doen en wat we moesten dragen en wat niet. Om 6 uur 's avonds moesten we al aanwezig zijn, om 7 uur liepen we in rijen het stadium in. Er waren wat studenten die een praatje hielden en tot slot de principal van de school. Daarna moesten we rij voor rij opkomen en werd onze naam omgeroepen. Van te voren hadden ze iedereen gevraagd hoe ze de naam moest uitspreken, dus deze keer was er geen probleem met het uitspreken van mijn naam! Meestal stoppen ze namelijk na Sarah, ze hebben namelijk de grootste problemen met Karlijn Bijl. Maar nadat mijn naam werd opgeroepen, kreeg ik de cover van mijn diploma en mocht ik handjes geven aan de board van de school. Daarna was het wachten geblazen op alle andere 700 studenten die hun diploma kregen. Nadat iedereen geweest was, begon de principal weer te praten en vertelde ons dat we onze tassel naar de andere kant van onze cap mochten brengen. Daarna mochten ze de lucht in!
Alle familieleden kwamen daarna het veld op, en heel lief, mijn familie was er ook, met ballonnen en kado's. Nadat alle nodige foto's gemaakt waren, gingen we weer naar huis. Vroeg naar bed gegaan, want de volgende dag was mijn volgende trip alweer aan de beurt: San Francisco!

Mijn counselor Karen heeft familie wonen in Alameda, wat dicht bij San Francisco ligt, en ze had nog nooit San Francisco bezocht op de toeristische manier, dus daar wilde ze mij graag naar toe nemen. Dus vrijdagochtend heb ik snel mijn koffer ingepakt (ik kan mezelf een echte pro noemen, met 10 minuten had ik alles erin zitten en de koffer ging nog dicht ook) en zijn we naar het vliegveld gereden. Rond 3 uur waren we in Oakland, en hebben Karens ouders ons opgehaald van het vliegveld, en we hebben wat rondgereden in Alameda. Zaterdag zijn we naar een winery geweest, in Angels Camp, waar ze een winetasting hadden. Het was een beetje regenachtig, maar dat maakte ons niet zoveel uit. Zondag zijn Karen en ik de hele dag in San Francisco geweest. We wilden eerst de ferry nemen, maar het bleek later dat we bij de verkeerde stonden, dus hebben we de Bart maar genomen, een metro die onder de Bay doorgaat. In San Fran hebben we een hop on/ hop off gedaan en zo downtown en de werven gezien. Ze vertelden over de geschiedenis en allerlei leuke feitjes over San Francisco. En dus ook dat je de ouderwetse trolleys moet gereden hebben, anders ben je niet in San Fran geweest. Dus daarna hebben we een trolley gereden naar Downtown en toen weer terug. We zijn naar Ghirardelli Square geweest, wat een paradijs voor chocolade liefhebbers is. We hadden nog tickets voor een Bay Cruise, dus we zijn onder de Golden Gate Bridge en om Alcatraz heen gevaren. Alcatraz is een eiland waar een fort/gevangenis op staat. Na de Bay Cruise besloten we dat we nog wat shopping moesten doen voordat we gingen avondeten. We waren uiteindelijk 11 uur weer terug in Alameda. We hadden besloten om maandag terug te gaan naar San Francisco, dit keer wel met de ferry, en om dan een Alcatraz tour te doen, maar helaas was de volgende beschikbare tour op dinsdag en dus moesten we wat anders verzinnen. Chinatown, of misschien een tour door de Ghirardelli Chocolate Factory? Uiteindelijk hebben we fietsen gehuurd om over de Golden Gate te fietsen. We hadden net genoeg tijd om dat te doen, voordat we weer terug moesten naar Oakland voor onze vlucht terug. Het was geweldig! Eindelijk een stad die begreep dat je niet op een halve meter op dezelfde weg als auto's kon rijden. Een eigen fietspad, met alleen maar fietsers en hardlopers. Om 1 uur waren we weer terug bij de Bike Rental Place en namen we de ferry weer terug naar Alameda, waar we onze spullen hadden gepakt en op weg gingen naar Oakland, voor onze vlucht terug naar Phoenix. San Francisco is een geweldige stad, zo anders dan Phoenix. Er gebeurt van alles en er is zoveel cultuur. Phoenix mag dan wel nummer 5 zijn op de lijst van grootste steden in Amerika, maar er is niets te doen.

Ik ben nu een tijdje klaar met al dat rondgereis, ik heb twee weken vrij, voordat ik naar de Outbound Orientation ga in Prescott. Daarna verhuis ik met al mijn spullen naar Cindy, omdat mijn familie op vakantie gaat en je niet alleen thuis kan blijven. Op 16 juni vlieg ik naar Denver, Colorado waar de USA tour begint op 17 juni. Ik zit dan 4 weken lang in een bus, voordat ik weer te vinden ben in Arizona. Na tour heb ik nog 8 dagen, voordat ik naar home home vlieg. Het begin van het afscheid.

Lots of love,
Karlijn