En dat was...

Met nog 1 dag te gaan, is de maand februari alweer om. We zitten alweer bijna in de 3e maand van 2011, en dat brengt ons ook weer een stukje dichterbij juli en de vertrekdatum vanuit Phoenix naar Amsterdam. Volgende week zit ik hier 7 maanden, en voor nu voelt het ook echt als 7 maanden. De eerste 6 maanden voelen als de langste 6 jaar van je leven, de laatste 6 maanden voelen als de kortste 6 weken.

De maand februari was ook weer zo om, er was weer genoeg gebeurd om te tijd voorbij te laten vliegen. Het eerste weekend van februari ben ik met Cindy en Anna, vriendin uit Italie, naar het Wereldkampioenschap Hoop Dancing geweest in het Heard Museum, downtown Phoenix. Het Heard Museum is een museum over de geschiedenis van de Indianen in Arizona. Het Hoop Dancing was buiten, dus we zaten heerlijk in het zonnetje met slaapzakken om ons heen, ook al was het 15 graden buiten. Voor Arizona begrippen is dat ijzig koud en zaten veel mensen met handschoenen en dikke jassen aan. Het kampioenschap was de hele dag, daarna zijn we het museum nog even ingeweest en zijn we met z'n drieen uit eten geweest. De zondag erna was het Superbowl Sunday, wat betekende dat heel Amerika aan de buis gekluisterd zat, om naar het Amerikaanse Football te kijken. Packers versus the Steelers en wat een wedstrijd. Er waren wat familieleden en genoeg eten om de 3 uur durende wedstrijd door te komen. Ik probeerde er nog tussenuit te komen, om daarvoor naar de bioscoop te gaan met een vriendin, maar toen ik thuis kwam had ik alleen de 'First Quarter gemist' en moest ik dus de rest wel kijken. Ik voel niet zoveel voor het Amerikaanse Football, maar ik begin het wel meer en meer te begrijpen. Er zit meer achter die strakke broekjes, helmen, dikke buiken en een eivormige bal.

In de tweede week ben ik een paar daagjes terug gegaan naar mijn eerste familie, de Dawsons. Karen en Vince moesten namelijk een paar dagen naar New Orleans, voor hun werk. Het voelde vertrouwd om weer even terug te zijn. Het was ook een stuk drukker in huis, Maggi en Brad wonen namelijk voor een paar weken weer in het huis. En ook Merrion is veranderd. In de maanden dat ik in Dawsonville woonde, praatte ze amper tegen me, alleen als er familie bij was. Gelukkig wist ze dat wel van zichzelf, dat ze zich had gedragen als een 'douchebag'. Nu gaat het veel beter, we praten, lachen en maken grapjes om alles. En natuurlijk werd ik weer overal mee naar toe gesleept door Merri, naar de icehockey wedstrijden en de Freshman Night op school, allemaal voor de hockey club. Ik ben er 5 dagen gebleven, en daarna was ik blij om weer 'thuis' te zijn. Want hoe leuk de Dawsons ook zijn, op het moment voel ik me thuis bij de Bustillo's.

En om eerlijk te zijn, ik begin er bijna een beetje een hekel aan te krijgen dat ik, bijna iedere week, mijn koffer in en uit moet pakken. Want nadat ik een paar daagjes terug was van de Dawsons, moest ik alweer m'n koffer inpakken voor mijn volgende tripje: California met Rotary! Op vrijdagavond ben ik met alle meiden van het district bij Anna wezen slapen, zaterdagochtend vroeg zijn we met z'n 12'en in een bus gestapt en op weg gegaan. Naar Los Angeles, Santa Monica en Hollywood! Voor mij was dit de 4e keer dat ik naar California ging, maar voor andere pas de 1e of 2e keer. Rond 12 uur waren we aangekomen in Santa Monica, waar we het busje in een parkeergarage hadden neergezet, na een geweldig avontuur met Cindy achter het stuur, en 17 auto's achter ons en een te laag plafond. We zijn gaan lunchen, en daarna hebben we een tour door Hollywood gedaan. We begonnen in Bel-Air, hebben onder andere het huis van Leonardo DiCaprio, Nicolas Cage, Madonna en Michael Jackson gezien, we hebben rondgewandeld downtown Los Angeles, op Rodeo Drive, daarna door de Hollywood-bergen gereden, Brad Pitt's huis en Jack Nicholson's huis gezien, het Hollywoodsign gespot en op de foto genomen en geeindigd in een regenbui op Hollywood Drive, waar alle sterren liggen. Ik heb helaas niet alle 2400 sterrentegels gezien, aangezien we niet zoveel tijd hadden en het keihard regende. Na de tour hebben we even op Santa Monica Beach rondgehangen, uit eten geweest en daarna op zoek gegaan naar de parkeergarage en uiteindelijk drijfnat in het hotel aangekomen. Ik heb in geen maanden zoveel regen gezien!

De volgende dag was het gelukkig droog en hebben we de hele dag in Magic Mountain Six Flags rondgelopen. Alle mogelijke achtbanen gehad, ik moet zeggen dat stukken intenser is dan de Six Flags in Nederland. Helaas was de ene helft van de groep niet zo blij met de achtbanen en zij hebben met z'n 5e ook wat anders gedaan. Zo ben ik met Hanna, Victor, Fernanda, Nathalie, Ida en Cindy het park rondgelopen en zijn Cecilia, Patricio, Anna, Tami en Machel terug naar Santa Monica gereden waar ze hebben geshopt en naar de film zijn geweest. Zo had iedereen toch nog een leuke dag. Maandag was het helaas weer tijd om terug naar Arizona te rijden. Onderweg zijn we nog even snel gestopt in de outletstores in Palm Springs, daarna zijn we in volle vaart terug naar Phoenix gereden. Om 6 uur was ik weer thuis en was ik lekker in m'n bedje gekropen met m'n laptop voor m'n neus, want ik moest de volgende dag mijn presentatie over Nederland geven op een van mijn clubs.

Bepakt en bezakt kwam ik dinsdagochtend aan op school. Laptop, blazer, een map en een doos vol origami tulpen, die ik uit zou gaan delen op de club. Gelukkig kan ik altijd m'n troep kwijt in Cindy's kantoortje, dus het was geen probleem. Na school ben ik met Cindy mee naar huis gegaan en om 6 uur liepen we het hotel in waar de meetings zijn. Ik was best wel nerveus, maar het ging van een leien dakje. Iedereen vond het leuk en interessant en ze waren blij met de tulpen. Mooi, een presentatie zit erop, nu de andere nog die ik waarschijnlijk in april moet doen.

Ik heb ook eindelijk mijn derde en laatste familie ontmoet, de Cicchinelli's. Alweer een hele andere familie, deze keer met 3 jongere kinderen. Eind maart trek ik bij hen in en krijg ik 2 jongere zusjes van 11 en 8, Angelica en Estela en een jonger broertje van 6, Gianluca. Ik krijg een Puorto Ricaanse gastmoeder, D.D., en een Amerikaanse gastvader, Luke. En ook een oude hond, een konijn, genoeg vissen en een hagedis. Ik kom 100 meter van school te wonen, dus ik kan uitslapen tot 7 uur en naar huis gaan wanneer ik wil. Geen gedoe meer met de carpool of met de schoolbus, dat is wel lekker. Ik heb er zin in!

Ik heb ook weer genoeg om naar uit te kijken de volgende maanden. Over anderhalve week wordt ik eindelijk 18, in Spring Break ga ik voor 5 dagen naar San Diego met mijn counselor Polly en Cecilia, een week later verhuis ik naar mijn derde en laatste gezin, op 20 april komen mijn ouders hier voor drie weken, de eerste twee weken gaan ze rondreizen en heb ik school en RYLA, de derde week heb ik ze voor mezelf, voordat ze weer terug gaan. Twee weken later ga ik naar New Orleans voor een week, voor het International Rotary Conference, waar voor het eerst Rotary Youth Exchange Students heen mogen. Daar hebben we de Conference, waar optredens zijn, een feest, we een tour door New Orleans krijgen en doen we vrijwilligerswerk. Als het goed is komen we op 25 mei terug, want een dag daarna, 26 mei, 'graduate' ik van Highland High School en ben ik officieel klaar met school. Dit weekend heb ik goed bericht gehad, ik mag namelijk mee met de bustour van een maand door Amerika! Het begint op 15 juni in Denver, Colorado en het eindigt op 12 juli in Chicago, Illinois. Dan ben ik hopelijk nog een paar dagen in de East-Valley in Arizona te vinden, voordat ik weer terug vlieg naar Amsterdam. Een paar drukke maanden in het vooruitzicht, maar het wordt o zo leuk!

Lots of love,
Karlijn