Ourtown

'Ourtown showed me what unconditional love is. We went to camp seperated by our schools and in our comfort zone, but on the way back we were moving around and singing songs together. I feel like I have made lifelong friends and more importantly, family. I just want all of the seventy odd people who went to know that I love you.' -Mateo Bustamante

En zo voel ik me ook. Ourtown camp was een experience om nooit meer te vergeten. Zondagavond rond 6 uur ben ik thuis gekomen na 3 dagen vol liefde, tranen, inspiratie, confrontatie, ervaringen en vooral veel fun. Ik heb mensen leren kennen en veel vrienden gemaakt.

Vrijdag September 24 na school, had ik dan eindelijk de eerste voetbalbijeenkomst. Ik weet nu wie de coach is, en wie er waarschijnlijk in het team komt. De coach ging even vertellen wat we moesten doen met de tryouts op 1 november. Die maandag moet ik 2 miles binnen 12 minuten rennen, dat is 7 rondjes on the track. Na die 12 minuten gaan we nog wat meer stretch oefeningen en fitness doen. Dinsdag doen we weer fitnes en beginnen we met voetbal. Woensdag ziet er hetzelfde uit als dinsdag. Dus ja, ik moet toch maar meer m'n best gaan doen met de run-sessions op dinsdag en donderdag met yoga.
's Avonds ben ik dan eindelijk naar m'n eerste baseballgame geweest. Samen met een Rotarian van Mesa West en haar kerkgroep heb ik de Diamondbacks versus LA Dodgers gezien, Amerikaanse hotdogs en Goldstone ice gegeten. Het was een leuke game, supergroot stadion inclusief alle leuke geluiden, hotdog/ice/drinken/cotton candy verkopers en de fans. Judy, de Rotarian, had me vantevoren al verteld dat ze een organist hadden die twee jaar in Nederland had gestudeerd. Dus ja, ik moest m'n Nederlands weer even oprakelen! Het ging wel goed, heb zelfs een verjaardagsliedje gezongen in het Nederlands, maar ik merkte wel dat ik wat stomme foutjes maakte. Al met al was een leuke en lange avond, om 12:30 am lag ik weer heerlijk in m'n bedje!

Mijn plan voor zaterdag was dat ik naar de Phoenix Zoo zou gaan. Dus ik vroeg opstaan, om kwart voor 6, omdat Greg mij op zou halen om 6:15. We zouden namelijk de walk voor autistic children gaan lopen, die om 8 uur begon. Om 6:52 werd ik eindelijk gebeld door Greg: 'I'm so so so sorry, but we forgot to set our alarms and slept in. Do you want to go to your second baseballgame tomorrow?' Dus kon ik gelukkig weer terug m'n bed in, ik was exhausted! En dus ben ik zondag naar mijn tweede baseballgame geweest. Baseballgames duren nogal lang, en voor de Amerikanen maakt het niet uit als ze een halfuurtje van de wedstrijd missen. Ze komen rustig een halfuur later aan of gaan een halfuur eerder naar huis. De tickets zijn dan ook niet duur, je betaalt 15 of 20$ voor een ticket hoog in het stadion.

Dinsdag de 28e ben ik weer eens naar de Ahwatukee Foothills club geweest. Een Native American, of een Indiaan, was er om te spreken over zijn cultuur en zijn leven in het reservaat. Om alvast in de stemming te komen voor de rest van de week.
Woensdag was het half day at school, dus was ik om 11:30 alweer thuis. Ben naar Leelee's Worldmarket geweest met Merri, om 8 pakken stroopwafels te kopen, voor de Culture Night at Ourtown. Ook moest ik dus mijn spullen pakken. Heb ontdekt dat ik toch wat minder moet pakken omdat ik de helft toch niet aan doe, de rits is namelijk gebroken van mijn kleine koffer (Sorry mam!).

September 30 om kwart voor 3 was het eindelijk zover: Ourtown Camp. Ik wist volstrekt niet wat ik ervan moest verwachten, had geen idee wat we gingen doen. Merri wist het wel, maar mocht het niet vertellen. We zijn afgereisd met 55 personen van twee verschillende scholen richting Prescott. Afgezien van wat mensen die in mijn Government klas zitten, kon ik helemaal niemand. Ja, en dan voel je je best wel alleen.
Rond 6 uur waren we eindelijk at the Anytown Campground. Het zag eruit net zoals in de films, cabins verspreid op de heuvels, een grote open plek voor de dining hall, een basketballveld, een groot open veld met kampvuur en natuurlijk 3 vlaggenstokken met de Amerikaanse en Arizona-vlag. Na het eten werden we ingedeeld in cabins, de regels werden verteld, en iedereen werd voorgesteld. Ook in mijn cabin moesten we regels opstellen, voor het geval dat. Ik zat in cabin 11, met Melissa, een van de counselors, Julia, Samira, Lexi, McKenzie en Stacey, an advisor.
Nadat we al onze spullen hadden weggebracht, begon onze eerste groepsactiviteit, namelijk icebreakers. We waren in de Rematta, een overdekt pleintje, en deden allerlei spelletjes. Op het laatst liepen we allemaal door elkaar, en toen Geoff, een organisator van Ourtown, STOP riep, moesten we stoppen en bij de dichtsbijzijnde persoon gaan staan. Dit was dan je Strongly Buddy voor het hele weekend, de persoon die je helpt, waarmee je kan praten, en alles kan delen. Mijn S.B. was Steiny, een van de advisors. Een advisor was een volwassen persoon die de counselors, Juniors of Seniors van Desert Ridge of Highland High school, begeleiden. Cindy, jawel mijn schoolcounselor en Geoff van Desert Ridge waren de organisatoren van Ourtown camp.
Later hebben we nog rond het kampvuur gezeten en liedjes gezongen over familie en vrienden. En als je je al rot en alleen voelt, dan begin je je familie en vrienden toch wel erg te missen.

Vrijdag ochtend om kwart voor 7 werden we weer verwacht in de Community Cirkel. De vlag wordt dan in de vlaggenstok gehezen en we doen een ice breaker om de dag mee te beginnen. Ook werd er verteld wat we konden verwachten van die ochtend. Na het ontbijt gingen we naar de Hillside en zongen we het Anytown lied en werd het thema van die dag in een skit uitgebeeld. Het thema van donderdag was Me, Myself and I. Later werden we opgedeeld in Discussion Groups. De Discussion Groups kwamen elke ochtend bij elkaar, deden spelletjes en deelden persoonlijke dingen. Het was best moeilijk om de muren om ons heen te doorbreken, maar iedereen kon het. We bespraken allerlei dingen, van hoe we onze stoom afblazen tot wie we in ons 'huis' inlaten. Na de Discussion Groups hadden we lunch en 's middags hadden we group activities. We moesten met z'n allen in een lijn gaan staan op een open veld. We hadden de Walk of Privileges. Dat betekende dat je een stap vooruit moest zetten als je in een velige omgeving was opgegroeid. Of een stap achteruit als je wel eens bent gediscrimineerd vanwege je huidskleur. Op het eind stond er een groep in the front, een groep in het midden en een group in the back. De mensen in the front hadden het 'goed', de mensen in het midden hadden het 'normaal' en de mensen in the back hadden het 'slecht'. Ik voelde me best schuldig, omdat ik bijna helemaal vooraan stond. Maar de mensen achteraan voelden zich juist trots dat ze daar stonden. Elke groepsactiviteit werd besproken, en zo dus ook deze. Het kwam erop neer dat de mensen vooraan zich schuldig voelden maar respect hadden voor de mensen achter zich, de mensen in het midden voelden zich normaal, op hun plek en de mensen achteraan voelden zich trots en hadden geen medelijden nodig.
Na de Walk of Privileges hadden we de Culture and Identity Walk in de Rematta. We moesten allemaal naar voren lopen als we 'identify with or belong to' een bepaalde group, zoals Christians, Caucasians, Asians, Gays/Bi's, eenouder gezinnen etc. Tijdens het bespreken kwam eruit dat mensen vooroordelen hadden. Ze hadden bepaalde personen nooit ingedeeld bij de group van de een-oudergezinnen of bij de gays/bi’s. Nadat we alles besproken hadden, werden we opgedeeld in Culture Groups. Met je Culture Group moest je een skit gaan bedenken voor de Culture Night. Zo hadden we onder andere de Hispanics, Middle-Easterns, Indians, Native Americans, Caucasians, African-Americans en de Europeans, waar ik bij zat. We hadden bedacht dat we in een trein zaten en dan door heel Europa reisden. Zo kwamen we bijvoorbeeld door Frankrijk, Engeland, Duitsland, Italie en tenslotte Nederland. Iedereen kon zo wat vertellen over hun cultuur. Mijn idee was dat ik ze het liedje ‘hoofd, schouders, knie en teen’ zou leren. Hilarisch! De eerste keer zat m’n Culture Group me echt stom aan te kijken, maar later hadden ze het wel een beetje onder de knie.
‘s Avonds hadden we weer een groups activity, dit keer heel emotioneel. De counselors hadden een skit voorbereid over een meisje dat gay was. Ze zat in het midden, omringd door haar familie, vrienden, kerk en mensen van school. De mensen achter haar vertelden allerlei verschrikkelijke dingen, zoals: ‘Je bent mijn vriendin niet meer.’ ‘Hoe kan je ons zo voor de gek houden?’ ‘Hoe lang is dit al aan de gang?’ ‘Ben je dan ook verliefd op mij?’ ‘We zien je wel na school, op de parkeerplaats, dan laten we je wel zien wat normaal is.’ De enige uitweg voor haar was zelfmoord. We bespraken onze emoties en Cindy liet een liedje horen over Matthew Shepherd. Iedereen was erg geschokt en aan het huilen. Het homo-zijn is minder geaccepteerd in Amerika dan in Nederland. Homo-huwelijken zijn nergens toegestaan en homo’s worden raar aangekeken.
Na de bespreking kregen we de opdracht om in onze Culture Groups een poster te maken de dingen die anderen van onze cultuur(en) denken. Bijvoorbeeld dat alle Duitsers Nazi’s zijn, Engelsen bekakt, Italianen gladjakkers, Fransozen vies en Nederlanders altijd stoned. Ook alle andere Culture Groups konden genoeg bedenken waarvoor ze wel eens waren uitgescholden. Al met al was het een emotionele en verwarrende avond. Gelukkig sloten we de avond leuk en gezellig af bij het kampvuur.

Zaterdag was het thema Family, en dus wel even moeilijk. Met onze Discussion Groups moesten we onze Family Sculpture schetsen. Het is interessant om te zien en horen hoe een ander z’n familie in elkaar zit. Het is niet een onderwerp dat je dagelijks bespreek met iedereen. Iedereen moest zijn of haar familie neerzetten. Je stond zelf in het midden, en om je heen je familie op een lijn. Bij de een stond de directe family dichtbij, bij de ander juist ver weg. Ik heb er eigelijk nooit echt over na gedacht, maar mijn familie staat best wel dichtbij me. Het was niet makkelijk voor iedereen om z’n familie te bespreken, in sommige families waren er ruzies of andere familie-vetes. Na de DG’s hadden we een nieuwe opdracht: iedereen kreeg een disability waarmee ze moesten lunchen. Zo was de een blind, de ander had geen benen of was doof. Zelf had ik de crutches, en moest ik heuvel op en heuvel af lopen met die dingen. En daar moesten we mee gaan lunchen! Valsspelen was niet toegestaan, en dus moest iedereen elkaar helpen met het dragen van lunches. Niet iedereen wilde geholpen worden, ze wilden laten zien dat ze het zelf konden!
Na de lunch hadden we een soortgelijke opdracht als de avond ervoor, maar nu moesten we in twee groepen opsplitsen: de jongens en de meisjes. Na de bespreking hadden we de Eye to Eye. Dat betekende dat alle jongens tegenover elkaar gaan staan, handen vasthouden en diep in elkaars ogen kijken. En dan na elke 20 seconden een stap naar links, zodat ze iedereen gehad hadden. De meiden stonden er in een grote cirkel omheen. Na 20 minuten werd er gewisseld en stonden de meiden in het midden.
‘s Avonds was het dan eindelijk zover en konden we onze leuke skit laten zien. Elke group had er wat leuks van gemaakt. Ook vonden ze de stroopwafels die ik had meegebracht super lekker. En zo ook de laatste avond werd afgesloten bij het kampvuur.

Zondag was een volle en onrustige dag. Iedereen moest zijn spullen ingepakt en schoongemaakt hebben voor het ontbijt. Alleen ging het ontbijt net even anders dan anders. In de Community Cirkel kregen we de opdracht om met onze Culture Groups samen te ontbijten. We mochten volstrekt niet naar andere groepen kijken, praten of in contact komen. We moesten als een group bij elkaar blijven. Als de een wat te drinken wilde, dan moest de hele groep mee. Het was een rare opdracht. Toen we bij de Hillside waren moesten we met onze groep op een plek gaan zitten en liedjes zingen. Veel mensen waren boos, omdat ze niet bij andere groepen mochten gaan zitten. Het was een verwarrende opdracht, aan de ene kant wilde ik bij de andere groepen zitten, omdat iedereen gelijk is, maar aan de andere kant voelde ik me wel veilig in mijn eigen groep. ‘s Middags hadden we onze laatste Eye to Eye, dit keer met het hele kamp. Om 3 uur zaten we in de bus naar huis. Wat een verschil zeg! Op de heenreis waren we allemaal stil, en vol verwachting van het weekend. Op de terugreis liep iedereen door elkaar heen, er gingen allerlei foto’s, papieren en mobieltjes door de bus, werden er liedjes gezongen en grapjes gemaakt. Het voelde als een grote familie.

Ourtown heeft me geleerd om open-minded te zijn. Ourtown heeft me geleerd dat iedereen een verhaal heeft. Ourtown heeft me geleerd wat vriendschap en liefde is. Ourtown heeft me geleerd dat iedereen gelijk is.

Lots of love,
Karlijn

P.S.: Ik weet dat het een lang verhaal is, ik hoop dat jullie onderhand niet zijn gestopt.
P.P.S.: Laat ook eens een reactie achter... Altijd leuk!