Kartchner Caverns

'The following items are not permitted in the caverns: purses, backpacks, other bags/items, flashlights, photography or video equipment, food, gum, tobacco products, drinks, strollers, walkers, crutches, no touching or damaging formations. Why? Because the caverns are still alive.'

De Kartchner Caverns is een verschrikkelijk mooie plek om heen te gaan. Het zijn druipsteen grotten, en grote delen ervan zijn nog steeds in 'leven', wat betekend dat er nog steeds stalagmieten en stalactieten groeien. Foto's mochten we niet maken, extra kleren mochten we niet meenemen en we mochten niets, maar dan ook niets aanraken. Ze willen de grot in de best mogelijke staat houden, hij is 36 jaar geleden pas ontdekt. Er zit een heel verhaal achter. De ontdekkers, Gary Tenen and Randy Tufts hadden jaren daarvoor al van een cave(grot) gehoord die nog niet was ontdekt en die in het zuiden van Arizona, in Benson, zou bevinden. In 1974 gingen ze op zoek, en vonden een 'sinkhole'. Ze kropen erin, en gingen op zoektocht. Na een tijdje voelden ze een warme, vochtige luchtstroom en vonden een gat van ongeveer 18 inches (45 cm). Tenen en Tufts maakten het gat groter tot ze er zelf doorheen konden kruipen. Wat ze zagen was geweldig! Helaas kon ik er geen foto's van maken, maar je kan het zelf zien op http://azstateparks.com/Parks/KACA/index.html. De mannen waren heel voorzichtig met het geheimhouden van de grot, ze wilden namelijk niet dat tentoongesteld werd en massa's toeristen erop afkwamen. Ze hebben de grot tot '78 geheim kunnen houden, daarna hebben ze de familie Kartchner, van wie de grond was, verteld van de grot. Tot en met 1988 hebben ze de grotten geheim weten te houden. Ze waren in onderhandeling met de Arizona State Parks, zodat de State er een park van kon maken en zo het geld gebruikte voor de onderhoud van de grotten. De grotten worden namelijk elke dag met de hand schoongemaakt, om beschadigingen tegen te gaan, zodat de grot nog lang kan leven. In 1988 was dan eindelijk het park geopend voor toeristen. Toen was nog niet de hele grot open, alleen maar een klein deel ervan. Tot nu toe is de grot nog steeds niet helemaal geopend voor toeristen. Sommige delen zijn in onderhoud, andere delen zijn misschien nog niet ontdekt. Omdat de grotten nog maar kort open zijn voor toeristen, hebben de gidsen nog niet alle antwoorden op de vragen. Dat is opzich wel begrijpelijk, maar jammer. Zo hebben sommige stalagmieten een bepaalde textuur, waar kleine rechthoeken allemaal dezelfde vorm en omvang hebben. Ja, het is een prachtige en unieke plek om heen te gaan!

Er is weer een hoop gebeurd na mijn laatste blog. Ik had die week Fall break van 10 tot 15 oktober, herfstvakantie en dus een hele week vrij. Op zaterdag 9 september ben ik eindelijk wat met mijn tweede counselor gaan doen, Polly van Mesa West. We zouden in Scottsdale gaan shoppen, maar we werden opgehouden door een vriendin van Polly in een sushibar. Het was heel gezellig en ben aan sushi verslaafd geraakt. De rest van de dag heb ik bij het ijs rondgehangen, twee ice hockey games gekeken, van ASU vs. NAU(twee van de universiteiten van Arizona) en van de IceHawks (het schoolteam waar Merrion en Brandon in spelen). Je kan je dus wel voorstellen dat ik onderhand aan het bevriezen was na de games. In de hele break ben ik 3 keer gaan shoppen, veel rondgehangen, heb ik veel sushi gegeten, uitgeslapen, Ourtown reunion gehad, naar genoeg ice hockey games geweest, een pakketje van Melissa gehad, een musical gezien en ben ik naar de kapper geweest. Een tip: laat je goed adviseren over een kapsalon en wees heel duidelijk over hoe je het geknipt wil hebben. Dat ging bij mij dus niet goed en is m’n haar een beetje een zooitje geworden. Maargoed, ik kan er mee leven, dus dat zit wel snor! Het was wel grappig hoe de kapster m’n haar knipte. Ik had gezegd dat ik het tot op m’n schouders wilde. Wat doet ze? Ze kamt m’n haren tot op m’n schouders en knipt de rest er gewoon af uit de losse hand. Ja, dat zegt wel iets over de kwaliteit van de kappers hier…

Afgelopen week was het Spirit week op school. Het is de week voor Homecoming, en elke dag was er een ander thema om in te verkleden. Maandag was het thema Red and White, dinsdag Superhero, woensdag Vampire, donderdag Western en op vrijdag was het Spirit-day, wat betekent dat iedereen in Black en Teal, de schoolkleuren, op school verschijnt. De Spirit Week is er om in de stemming te komen voor de Homecoming dance op zaterdag. Op vrijdag wordt meestal de Homecoming game gespeeld door het school Footballteam (ze wonnen, eindelijk) en donderdagavond was er een Carnival/Bonfire. Carnival houdt in dat de schoolclubs geld inzamelen voor hun eigen clubs, met een booth. De Photo club had ook een plaatsje veroverd op het Basketballcourt, en maakte foto’s voor 2 dollars, waar je dan verkleed en in Halloween thema op stond. En zo waren er nog meer tentjes waar je wat te eten kon halen, henna tattoos kon laten zetten of een leraar voor gek zetten. En dus zaterdag was de Homecoming Dance in Hawk Hall. Iedereen vertelde me dat ik niet veel zou missen en dat het saai was. Zo te horen aan de verhalen vandaag weten Amerikanen niet zo goed hoe ze een feest moeten houden.

Donderdag en vrijdag ben ik niet naar school geweest, ik had mijn sports physical en een Rotary meeting, dus Merri had naar school gebeld om me ziek te melden. Heerlijk zo’n dagje! Sports physical is nodig voor school, voor de voetbal. Ze moeten weten of je wel ‘capable’ ben om te sporten. Volgende week zijn mijn try-outs al! Rest van de dag had ik een Rotary meeting en was ik bezig met m’n tas in te pakken voor een weekendje Tucson, met Rotary. We zouden eerst naar Havasu Falls gaan, maar omdat het twee weken geleden heel zwaar heeft geregend in Arizona, hebben ze de campground gesloten omdat het was overstroomd.
En dus zijn we vrijdag afgereisd naar het zuiden van Arizona, naar Tucson. We kampeerden vlakbij Mount Lemon, waar we die vrijdag ook op ‘gehiked’ hebben. Het was een best zware hike, 2 uur heen en een uurtje terug, maar het was het wel waard. Fantastische uitzichten en kleine ‘pools’ op het eind van onze hike. Na de hike was iedereen moe en vies, na een douche hebben we heerlijk gegeten en ‘s avonds gewoon rondgehangen en gepraat. Het was wel koud zeg! Het was 42 graden Fahrenheit, wat 5,5 graden Celsius is. Dat was wel even wennen, na de hitte in de Phoenix-Valley die nog steeds in de 90 is, rond de 30 graden Celsius. Helaas waren niet alle exchange students in Tucson. Victor(Argentina) had homecoming en wat probleempjes, Fernanda(Brasil) had haar laatste voetbalwedstrijd en Cecilia(Sweden) houdt niet van kamperen. Heel jammer, want het was super gezellig en we miste onze 3 overige exchange studenten wel!

Zaterdag was het Cindy’s verjaardag, onze grote ‘mama’ van het district. Ik had het idee dat we wel wat cadeaus voor haar konden kopen met alle studenten. En dat is nog best moeilijk! We hadden uiteindelijk een giftcard van Coldstone(overheerlijk ijs), bodylotion’s, een foto van alle exchange studenten van dit jaar, een kaartje en Inspired Gifts van UNICEF. Gelukkig was Cindy er verrast en heel erg blij met de cadeaus. Na het ontbijt was er een presentatie over de dieren die in het wild in Arizona leven. Daar zijn we heen geweest en hebben we gila monsters, schildpadden en (ratel)slangen mogen aaien. Na de presentatie zijn we naar de Old Tucson Studios gereden en hebben daar de hele dag rondgehangen. De Old Tucson Studios is de plek waar veel John Wayne Western films zijn opgenomen. Heel leuk om daar rond te lopen, het zag eruit als een echt oud Western stadje. Ook ‘Little House on the Prairie’ is er op genomen. Ze hadden van alles, een caroussel, een treintje, shows, eten, gift shops… Alles wat een toeristische attractive moet hebben! We zouden na afloop nog naar het Desert Sonora Desert Museum gaan, maar we waren allemaal moe en wilde liever terug naar de ‘campground’. Arizona is de enige plek waar de Sonora cactus groeit. Als je dan ook de bewoonde wereld verlaat, heb je velden vol cactussen. Het rare is dat de ene plek vol staat met Sonora cactussen, terwijl er op de andere plek geen cactus te vinden is. De Sonora cactus is een beschermde plantsoort en kan groeien voor honderden jaren.
‘s Avonds hebben we weer heerlijk gegeten, rondgehangen, Uno gespeeld, gepraat, verjaardagstaart gegeten, die Chuck stiekem bij Walmart had gehaald. Het was een lange dag geweest en lagen netjes om half 12 in bed.

Zondag was het dan tijd om alles weer op te ruimen, tenten opbreken en voor de laatste keer ontbijten met zonsopgang. De zon kwam namelijk pas rond half 8 boven bergen uit. Na het ontbijt zijn we naar Benson gereden, waar de Kartchner Caverns zich bevinden. Na het bezoek zijn we weer terug naar de Phoenix-Valley geraced en hebben we weer afscheid van elkaar genomen. Het was een leuk, leerzaam en super gezellig weekend!

Deze week is ook weer een drukke week, donderdag ga ik naar de State Fair, wat ongeveer te vergelijken is met onze kermis, al is de drank ver te zoeken. Ze hebben van alles te eten, van gefrituurd pindakaas tot chocolade schorpioen. Er is muziek, er zijn achtbanen, reuzenrad en nog meer attracties. Vrijdag ontmoet ik dan eindelijk mijn tweede hostfamilie, zaterdag heb ik een Halloween party en zondag is het Halloween, waarschijnlijk vieren we het dan thuis met familie. Ik mag in ieder geval mijn eigen pompoen uitsnijden!

Ik woon trouwens in de Phoenix-Valley, wat betekend dat het hele gebied rondom Phoenix omringt is door bergen. Daardoor blijft de hitte, smog en andere gassen lang hangen en zijn de bergen soms erg ‘mistig’. Phoenix zelf is niet zo’n leuke stad, alles gebeurd in Chandler, Mesa, Tempe of waar ik woon, Gilbert. Weerseizoenen kennen ze hier niet, we hebben alleen maar hete zomer en zomer. Op het moment is het nog steeds tussen de 25 en 33 graden. Als het bijvoorbeeld 24 graden is, zie je veel mensen met lange broeken, laarzen en een trui. Wat in Nederland een warme zomerdag is, is in Arizona een koude dag. Ik ben wel blij dat we eindelijk uit de 90’s en 100’s zijn, dus tussen de 32 en 43 graden Celsius. Dat is het geluk als je in de woestijn woont, elke dag mooi weer! Al kan ik niet wachten op een paar regenachtige dagen...

Lots of love,
Karlijn